Mendiara Ornat, Pilar.
Año de nacimiento del informante: 1934
Idioma de la entrevista: Ansotano
"A final de setiembre ya podeban bajar os ganaderos de cara ta bajo. Ya eban arrendau el tiempo d'o verano, sin escuidase, porque si no no en trovaban, cachos de terreno, bajo en A Ribera. Y bajaban, pobres d'ellos, digolondango, cargaus, con os burros, as mantas, a ropa d'ellos qu'eban de tené pa todo el invierno, pilas de camisas, de peducos, de todo lo que les eban apañau as mullés en o tiempo ya que yera preciso. Llegán t'allí pues en a misma paridera a veces, y otras veces se buscaban una casa pa tené un poco d'apaño, pa pues á lo mejó pa dormí o a lo mejó pues pa dejasen o recau, as cosas que compraban, as traiban ta paridera, y ahí estaban tus hasta mayo, que veniba güen tiempo. Pa todo ixo la parizón la feban en febrero soleba sé. Y cuando ya se desocupaban, y teneban cada ovella con su cordero, intentaban los amos, puyá á dase dos o tres días vuelta por a familia, porque después ya no tornarían hasta puyá o caldero –como se dite– en o mes de mayo. Os pobres repatans estaban desde que bajaban hasta que puyaban sin puyá to lugar. Algunas veces hasta s'enfermaban los pobres, porque no teneban costumbre, y s'endoloraban (…) Tené que puyalos a metá d'invierno hasta que se curaban y otra vez bajaban. Al siguiente año ya s'eban acostumbrau y ya no les pasaba. Ixo ha siu a vida d'Ansó durante muitos años. Ahora ya ye más llevadera y bajan en otras condiciones y muito mejó. Qué vas a compará."